Σκεφτόμουνα τις προάλλες γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά μεταξύ της τιμής του παραγωγού και του καταναλωτή στο λάδι και προσπαθούσα να δω αν είναι δικαιολογημένη. Χωρίς αμφιβολία, το λαδάκι στη χώρα μας είναι αρκετά φθηνότερο απ΄ότι είναι σε κάτι χώρες όπως η Γερμανία και η Αγγλία. Αλλά ρε παιδί μου, είμαστε η χώρα με τη μεγαλύτερη παραγωγή λαδιού δε θα ΄πρεπε να ήταν φθηνότερο το λάδι για μας;
Σ αυτό το θέμα ζήτησα και τη συμβουλή του γιου μου που είναι σπουδαγμένος οικονομολόγος. Μου μίλησε για κόστη, για επιχειρήσεις και ανταγωνισμούς. Στην αρχή δεν τα πολυκατάλαβα, αλλά μετά από 2-3 ωρίτσες στο skype με το Δημητράκη κάπως μου έγιναν πιο λιανά στο μυαλό μου τα οικονομικά του λαδιού. Αυτό που κατάλαβα είναι πως όλες οι επιχειρήσεις έχουν ένα σταθερό κόστος, φιξ κόστ έλεγε ο Δημητράκης που είναι σπουδαγμένος στην Αγγλία. Αυτό το κόστος το λένε σταθερό γιατί δεν αλλάζει με την αύξηση της παραγωγής. Δηλαδή είτε η παραγωγή είναι 5 τόνοι είτε 20, η επιχείρηση το πληρώνει αυτό το κόστος. Το κόστος αυτό όμως περνάει στους καταναλωτές που όσο λιγότεροι είναι τόσο πιο ακριβά θα πληρώνουν το λάδι, γιατί η μοιρασιά του κόστους θα είναι μεταξύ αυτών των λίγων. Η εσωτερική αγορά του λαδιού στη χώρα μας όμως είναι μικρή και παρά το γεγονός ότι είναι πολύ ανταγωνιστική, η μοιρασιά του σταθερού κόστους όπως είπα και παραπάνω είναι μεταξύ λίγων, άρα η τιμή δεν πέφτει. Η μόνη λύση είναι η αύξηση της εσωτερικής αγοράς για να κλείσει η ψαλίδα μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών. Και σίγουρα αύξηση της εσωτερικής αγοράς δε σημαίνει αύξηση τις διάθεσης του χύμα λαδιού, χωρίς κανόνες, χωρίς φορολόγηση άτυπα και παράνομα. Μ αυτό τον τρόπο το πρόβλημα αντί να λύνεται μεγαλώνει και το λάδι που φτάνει στους καταναλωτές θα είναι ολοένα και ακριβότερο, με αρνητικές συνέπειες όχι μόνο για τους καταναλωτές αλλά και για τους παραγωγούς και για όλο τον κλάδο.
Δε χρειάζεται πτυχίο οικονομικών για να καταλάβουμε το συμφέρον μας.
Σ αυτό το θέμα ζήτησα και τη συμβουλή του γιου μου που είναι σπουδαγμένος οικονομολόγος. Μου μίλησε για κόστη, για επιχειρήσεις και ανταγωνισμούς. Στην αρχή δεν τα πολυκατάλαβα, αλλά μετά από 2-3 ωρίτσες στο skype με το Δημητράκη κάπως μου έγιναν πιο λιανά στο μυαλό μου τα οικονομικά του λαδιού. Αυτό που κατάλαβα είναι πως όλες οι επιχειρήσεις έχουν ένα σταθερό κόστος, φιξ κόστ έλεγε ο Δημητράκης που είναι σπουδαγμένος στην Αγγλία. Αυτό το κόστος το λένε σταθερό γιατί δεν αλλάζει με την αύξηση της παραγωγής. Δηλαδή είτε η παραγωγή είναι 5 τόνοι είτε 20, η επιχείρηση το πληρώνει αυτό το κόστος. Το κόστος αυτό όμως περνάει στους καταναλωτές που όσο λιγότεροι είναι τόσο πιο ακριβά θα πληρώνουν το λάδι, γιατί η μοιρασιά του κόστους θα είναι μεταξύ αυτών των λίγων. Η εσωτερική αγορά του λαδιού στη χώρα μας όμως είναι μικρή και παρά το γεγονός ότι είναι πολύ ανταγωνιστική, η μοιρασιά του σταθερού κόστους όπως είπα και παραπάνω είναι μεταξύ λίγων, άρα η τιμή δεν πέφτει. Η μόνη λύση είναι η αύξηση της εσωτερικής αγοράς για να κλείσει η ψαλίδα μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών. Και σίγουρα αύξηση της εσωτερικής αγοράς δε σημαίνει αύξηση τις διάθεσης του χύμα λαδιού, χωρίς κανόνες, χωρίς φορολόγηση άτυπα και παράνομα. Μ αυτό τον τρόπο το πρόβλημα αντί να λύνεται μεγαλώνει και το λάδι που φτάνει στους καταναλωτές θα είναι ολοένα και ακριβότερο, με αρνητικές συνέπειες όχι μόνο για τους καταναλωτές αλλά και για τους παραγωγούς και για όλο τον κλάδο.
Δε χρειάζεται πτυχίο οικονομικών για να καταλάβουμε το συμφέρον μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου