Στο μισό η τιμή στο λάδι από το 2002. Η αποθεματοποίηση η μόνη διέξοδος;

Το λάδι βρίσκεται σε σοβαρή κρίση, όπως επισημένται και από blog των φιλιατρών. Σιγά τα νέα. Και κανείς δεν κάνει τίποτα γι αυτό, και όλοι μας έχουν ξεχάσει, και ανύπαρκτο το κράτος και και και. Όλο αυτό ακούγεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια και μάλιστα αν αλλάξεις τη λέξη λάδι με άλλες 500 ελληνικές, φτιάχνεις την ιστορία της Ελλάδος τα τελευταία 10 χρόνια.

Θα μείνω όμως στο γεγονός πως πλέον συζητείται το η αποθεματοποίησης του ελαιολάδου κάτι που δε μπορεί παρά να εγείρει προβλήματα στην ποιότητα του λαδιού. Ποιός μπορεί να μου εγγυηθεί πως το λάδι που θα πάρω δε θα είναι πέντε ετών ενώ παράλληλα θα διατηρηθεί με τα σωστά πρότυπα. Όλοι έχουν αυτούς τους μη αλουμινένιους τενεκέδες που σκουριάζουν μέσα σε λίγους μήνες ακατάλληλους για τη διατήρηση του ελαιολάδου.

Θα μου πείτε σε μια ιδανική κοινωνία η αποθεματοποίηση δε γίνεται έτσι. Ας μην ξεχνάμε σε ποια χώρα ζούμε.  Δε θέλω να την υποτιμήσω, τουλάχιστον όχι περισσότερο από άλλους, αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά για να φτάσουμε εκεί

Π.Ο.Π Λάδι

Ορισμένα λάδια στην αγορά έχουν προστατευόμενη ονομασία προέλευσης. Είναι ορισμένο από την Ευρωπαϊκή Ένωση να γίνεται έτσι, πωλούνται πιο ακριβά για να διασφαλίζεται ο παραγωγος ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να είναι απλά οπισθοδρομικός για να το δίνει χύμα.

Πως ξεχωρίζουμε λοιπόν το λάδι Π.Ο.Π.;

Μα είναι πολύ απλό. Το λάδι αυτό θα φέρει την παρακάτω ετικέτα.

Στον τίτλο του θα λέει από που προέρχεται, π.χ. Λάδι Καλαμάτας.

Αν κάποιος σας δίνει λάδι Καλαμάτας και δεν έχει το παραπάνω σηματάκι, τότε μάλλον σας κοροϊδεύει. Αυτό είναι ακόμη πιο επικύνδινο για τον κάτοικο του εξωτερικού που συνήθως δε ξέρει γι αυτή την ετικέτα. Ελπίζω από το blog μου να το μάθει έστω κι ένας

Κι άλλη αγανάκτηση με τις τιμές του ελαιολάδου!

Κι ενώ το χύμα ελαιόλαδο βρίθει, οι τιμές του ελαιολάδου έχουν ορίσει τον "Αγανακτισμένο στην Πύλο":

Όπως διάβασα στο Πρώτο Θέμα ελαιοπαραγωγός αποφάσισε να ρίξει την παραγωγή του στο δρόμο για "να γελάσει με τα αμάξια που θα γλιστρούσαν".

Βρήκα πολλά πράγματα που εγείρουν ερωτήματα στο άρθρο.
Κατ' αρχάς, μιλάμε για μια περιοχή της Καλαμάτας με πλούσιο ελαιοπαραγωγικό πλούτο. Η κίνηση αυτή καταδεικνύει πως μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού είναι αγανακτισμένη με την κατάσταση.
Η απώλεια καυσίμων στα περιπολικά εγείρει ερωτηματικά για το τι θα γινόταν σε περίπτωση ενός σοβαρότερου κινδύνου.

Η Πύλος δεν είναι κανένα χωριό. Έχει δύο χιλιάδες κατοίκους, οι οποίοι βλέπουν καθημερινά τις περιουσίες τους να συρρικνώνονται, το λάδι τους να μην έχει τη θέση που του αρμόζει ενώ παράλληλα το σύστημα τυποποίησης του λαδιού νοσεί. Επιτέλους πρέπει να ληφθούν μέτρα που θα διασφαλίσουν την οικονομική (αν υπάρχει τέτοιος όρος) και ψυχική υγεία των ελαιοπαραγωγών αλλά και την ποιότητα ενός φαγητού που καταναλώνουμε κατά κόρον οι Έλληνες.

Αυτά να βλέπουν οι αρμόδιοι.

Και η Ιταλία κερδίζει σε βάρος μας!

Οι παραγωγοί της Ιταλίας είπαν να εκμεταλλευτούν τα εξ ημών δρώμενα και να επωφεληθούν όχι μόνο τυποποιώντας το δικό τους λάδι αποκτώντας ένα ποιοτικό πλεονέκτημα, αλλά παράλληλα από τις δικές μας χαμηλές τιμές.

Ας γίνω πιο συγκεκριμένος και είμαι βέβαιος πως θα εξοργιστείτε κι εσείς μαζί με εμένα.

Οι Ιταλοί λοιπόν πωλούν το λάδι τους 3.50 ευρώ από τον παραγωγό στον έμπορο. Το δικό μας, ωστόσο πωλείται στα 2.50 ευρώ. Έρχεται ο Ιταλός, το αγοράζει από εμάς, το τυποποιεί και το πουλάει για δικό του πολύ πιο ακριβά από όσο το αγόρασε.

Γιατί λοιπόν εμείς δε μπρούμε να φροντίσουμε για ένα εξ αρχής ποιοτικό ελαιόλαδο; Γιατί υπάρχει το χύμα να χαλάει την πιάτσα και να ρίχνει την τιμή; Ποιόν βολεύει επιτέλους αυτή η κατάσταση;

Πηγή: http://adena-gr.blogspot.com/2011/05/blog-post_4519.html

Η παγκόσμια ζήτηση λαδιού αυξάνεται.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Βραζιλία: Αύξηση 21.4% στη ζήτηση για ελαιόλαδο
Η.Π.Α: 3%
Καναδάς: 9.4%
Αυστραλία: 6.1%

και στην ελλάδα "λαδολυσσάνε" οι ελαιοπαραγωγοί. Και ενώ η Ισπανία στην οποία έχω αναφερθεί εκτενώς, έχει το 45% της παραγωγής του ελαιολάδου παγκοσμίως το Ελληνικό ελαιόλαδο δέχεται ένα ισχυρό πλήγμα. Να κατηγορήσω την κυβέρνηση; Να κατηγορήσω για άλλη μια φορά το χύμα λάδι;

Η ευρωπαϊκή ένωση πάντως γενικά η οποία υπό μια ευρύτερη έννοια μας ενδιαφέρει έχει το 73% της παγκόσμιαας παραγωγής.

Απορώ πάντως με τους ελαιοπαραγωγούς που δεν το τυποποιούν να το στείλουν έξω. Το ίδιο τους το συμφέρον δεν καταλαβαίνουν...

Πηγή: http://valta-trifilias.blogspot.com/2011/05/blog-post_24.html

Λάδι: Γιατί είναι τόσο ακριβό;

Σκεφτόμουνα τις προάλλες γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά μεταξύ της τιμής του παραγωγού και του καταναλωτή στο λάδι και προσπαθούσα να δω αν είναι δικαιολογημένη. Χωρίς αμφιβολία, το λαδάκι στη χώρα μας είναι αρκετά φθηνότερο απ΄ότι είναι σε κάτι χώρες όπως η Γερμανία και η Αγγλία. Αλλά ρε παιδί μου, είμαστε η χώρα με τη μεγαλύτερη παραγωγή λαδιού δε θα ΄πρεπε να ήταν φθηνότερο το λάδι για μας;


Σ αυτό το θέμα ζήτησα και τη συμβουλή του γιου μου που είναι σπουδαγμένος οικονομολόγος. Μου μίλησε για κόστη, για επιχειρήσεις και ανταγωνισμούς. Στην αρχή δεν τα πολυκατάλαβα, αλλά μετά από 2-3 ωρίτσες στο skype με το Δημητράκη κάπως μου έγιναν πιο λιανά στο μυαλό μου τα οικονομικά του λαδιού. Αυτό που κατάλαβα είναι πως όλες οι επιχειρήσεις έχουν ένα σταθερό κόστος, φιξ κόστ έλεγε ο Δημητράκης που είναι σπουδαγμένος στην Αγγλία. Αυτό το κόστος το λένε σταθερό γιατί δεν αλλάζει με την αύξηση της παραγωγής. Δηλαδή είτε η παραγωγή είναι 5 τόνοι είτε 20, η επιχείρηση το πληρώνει αυτό το κόστος. Το κόστος αυτό όμως περνάει στους καταναλωτές που όσο λιγότεροι είναι τόσο πιο ακριβά θα πληρώνουν το λάδι, γιατί η μοιρασιά του κόστους θα είναι μεταξύ αυτών των λίγων. Η εσωτερική αγορά του λαδιού στη χώρα μας όμως είναι μικρή και παρά το γεγονός ότι είναι πολύ ανταγωνιστική, η μοιρασιά του σταθερού κόστους όπως είπα και παραπάνω είναι μεταξύ λίγων, άρα η τιμή δεν πέφτει. Η μόνη λύση είναι η αύξηση της εσωτερικής αγοράς για να κλείσει η ψαλίδα μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών. Και σίγουρα αύξηση της εσωτερικής αγοράς δε σημαίνει αύξηση τις διάθεσης του χύμα λαδιού, χωρίς κανόνες, χωρίς φορολόγηση άτυπα και παράνομα. Μ αυτό τον τρόπο το πρόβλημα αντί να λύνεται μεγαλώνει και το λάδι που φτάνει στους καταναλωτές θα είναι ολοένα και ακριβότερο, με αρνητικές συνέπειες όχι μόνο για τους καταναλωτές αλλά και για τους παραγωγούς και για όλο τον κλάδο.


Δε χρειάζεται πτυχίο οικονομικών για να καταλάβουμε το συμφέρον μας.

Λάδι χωρίς πατρίδα

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για νέα σχετικά με το ελαιόλαδο, έμαθα για την ημερίδα που έγινε για τον ελαιοκομικό τομέα στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο Χανιών τον Απρίλη που μας πέρασε. Εκεί που λέτε, είπαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Μίλησαν έξω από τα δόντια και μας είπαν για “καρκίνωμα” στην προώθηση του “εθνικού προϊόντος” μας!

Το πρόβλημα, όπως πολύ σωστά είπε ο πρόεδρος του ΕΣΒΙΤΕ, είναι πως η παραγωγή του λαδιού είναι πλεονασματική. Το παραπανίσιο λάδι όμως κάτι πρέπει να το κάνουμε, δεν γίνεται να πεταχτεί. Έτσι, το βάζουμε στα βυτία και χύμα το στέλνουμε σε χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία. Εκεί ή βαφτίζεται ντόπιο και μοσχοπουλιέται στις παράλογες τιμές του εξωτερικού ή γίνεται κάτι άλλο χειρότερο που όταν το έμαθα έγινα έξω φρενών. Εκεί που λέτε, όταν τους το δίνουμε χύμα σε καλή τιμή, το βάζουν σε μπουκαλάκια που έχουν ετικέτες με ελληνικές ονομασίες, όταν όμως τους φαίνεται ακριβό το δικό μας πάνε και το πέρνουν από αλλού, όμως η συσκευασία παραμένει η ίδια. Αυτό είναι μεγάλη δυσφήμιση για τα ελληνικά λάδια γιατί οι καταναλωτές χωρίς να το πολυψάξουν καταναλώνουν χαμηλής ποιότητας λάδια και νομίζουν πως είναι ελληνικά.

Εάν θέλουμε να μιλάμε για προοπτική και μέλλον για τους παραγωγούς και τις επιχειρήσεις που εμπλέκονται στο ελαιόλαδο πρέπει να βρούμε διεξόδους στην διοχέτευση της επιπλέον παραγωγής στο εξωτερικό. Η μόνη διέξοδος είναι η αύξηση της προώθησης στο εξωτερικό, του επώνυμου, πιστοποιημένου και τυποποιημένου Ελληνικού ελαιολάδου.

Χύμα Λάδι | Μπορείτε να το κάνετε ένα υπέροχο σαπούνι!

Δεύτερο άρθρο για σήμερα, γιατί αν το αφήσω για αύριο θα το ξεχάσω! Που λέτε, σε συζήτηση που έκανα με γνωστό μου για το blog και την προσπάθεια που κάνω να αναγνωριστούν από όλους οι συνέπειες κατανάλωσης χύμα ελαιολάδου, μου είπε κάτι που μπορούμε να κάνουμε με κακά λάδια!

Όταν λέω κακά λάδια, εννοώ είτε παλιά λάδια, είτε λάδια κακής ποιότητας (βλ. χύμα λάδι) ακόμα και χρησιμοποιημένα λάδια, τα οποία μπορούν να γίνουν σαπούνι πολύ εύκολα. Ορίστε μια λύση λοιπόν για να μην πάνε εντελώς χαμένα τα λεφτά που χαλάσαμε για το χύμα λάδι απ΄το χωριό που μας βγήκε σκάρτο!

Θα χρειαστούμε:

1 κιλό καυστική σόδα
3 κιλά νερό
6 κιλά ελαιόλαδο (αν είναι παλιό και έχει μούργα ή άλλα στερεά σώματα πρέπει πρώτα να το περάσουμε από τουλουπάνι)
2 κουβάδες
ξύλινο πλαίσιο διαστάσεων 50x40x20 (για καλούπι)

Παρασκευή:

ΠΡΟΣΟΧΗ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ ΣΕ ΚΛΕΙΣΤΟ ΧΩΡΟ.

Στρώνουμε μερικά φύλλα από την εφημερίδα και πάνω στην εφημερίδα τοποθετούμε το ξύλινο πλαίσιο. Μετά, ρίχνουμε 3 κιλά νερό στον έναν κουβά και διαλύουμε μέσα 1 κιλό καυστική σόδα.


ΠΡΟΣΟΧΗ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΘΕΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΔΕΡΜΑ.

Στο δεύτερο κουβά βάζουμε το λάδι και στη συνέχεια ρίχνουμε το διάλυμα της σόδας.

Ανακατεύουμε διαρκώς μέχρι να πήξει και το βάζουμε στο καλούπι. Το αφήνουμε να στεγνώσει και να στραγγίξει καλά. Ύστερα είναι έτοιμο για χρήση. Είναι ιδανικό για λεκέδες στα ρούχα αλλά και για να πλενόμαστε και εμείς οι ίδιοι!

Γευσιγνωσία: Καλό λάδι, όπως καλό... κρασί!

Να είναι καλά το google, όσο περνάει ο καιρός μαθαίνω όλο και περισσότερα. Μάλιστα, η ιστορία που θα ακολουθήσει είναι κάτι που έχω δοκιμάσει και μόνος μου και δουλεύει!

Που λέτε, όταν ανοίγουμε ένα μπουκάλι κρασί συνήθως μυρίζουμε το φελλό, αναζητούμε αρώματα και προσπαθούμε να λύσουμε τα αινίγματα της καταγωγής και των ποικιλιών. Άρωμα, χρώμα και γεύση, όλα παίζουν ρόλο. Η πρώτη γουλιά απαιτεί οξύτητα αισθήσεων και μόνο εφόσον ικανοποιηθούν οι απαιτητικές μας αισθήσεις, τότε και μόνο τότε ξεκινά η απόλαυση.

Πόσοι από εμάς όμως, αγαπητοί μου αναγνώστες κάνουμε το ίδιο όταν ανοίγουμε ένα μπουκάλι ελαιόλαδο;

Το ελαιόλαδο διαφέρει από παραγωγό σε παραγωγό και από μάρκα σε μάρκα και όπως ακριβώς συμβαίνει και με το κρασί, η γευσιγνωσία του ελαιόλαδου γίνεται από επαγγελματίες. Αυτός που έθεσε τους κανόνες και ευήβρε τις τεχνικές της γευσιγνωσίας είναι ο Ισπανός Δρ Μάριο Σωλήνας. Υπάρχουν μάλιστα και τα βραβεία καλύτερου ελαιόλαδου στον κόσμο που γίνονται προς τιμήν του. Ωστόσο δε χρειάζεται να είμαστε σπουδαγμένοι γευσιγνώστες για να μπορέσουμε να καταλάβουμε και μονάχοι μας στο σπίτι ένα δυο πραγματάκια για το λάδι που αγοράσαμε.

Για να δοκιμάσουμε το ελαιόλαδο καλό θα είναι να αφήσουμε στην άκρη για αρχή το κριτήριο χρώμα γιατί πολλές φορές μας παραπλανά. Έτσι ο ιδανικός τρόπος να δοκιμάσουμε το λάδι είναι σε ένα πεντακάθαρο, χρωματιστό μπλε, γυάλινο ποτηράκι που δε μυρίζει ούτε σαπούνια ούτε τίποτε. Μετά βάζουμε μια κουταλίτσα λάδι στο ποτηράκι και το ανακατεύουμε κρατώντας το σαν το ποτήρι του κονιάκ, γερά από την κούπα του ποτηριού και όχι από το κολωνάκι σαν το κρασί γιατί θέλουμε να ζεσταθεί το λαδάκι για να μοσχομυρίσει. Αφού το κρατήσουμε λίγο στα χέρια μας τότε παίρνουμε βαθιές ανάσες και ταξιδεύουμε σε κάμπους, ελαιώνες και την παρθένα ελληνική φύση.

Αφού χορτάσει η όσφρησή μας σειρά έχει η γεύση. Αφού πλησιάσουμε ευλαβικά το ποτήρι στο στόμα μας, χύνουμε λιγάκι λάδι πάνω στη γλώσσα μας. Εδώ, όπως μας λέει ο Δρ Μάριο, πρέπει να προσέξουμε η γλώσσα μας να είναι οριζόντια για να απλωθεί το λάδι πάνω σε όλη της την επιφάνεια. Δεν καταπίνουμε αλλά για λίγη ώρα εισπνέουμε από το στόμα και εκπνέουμε από τη μύτη. Και μόνο όταν νιώσουμε όλες τις γεύσεις της ελληνικής γης, τότε καταπίνουμε περνώντας το λάδι από τον ουρανίσκο μας.

Ψάχνουμε στο ελαιόλαδο μυρουδιές και γεύσεις γνώριμες. Φρούτα, λουλούδια, φρέσκα λαχανικά, αναμνήσεις απ' το χωρίο, γεύσεις απ΄τα φαγιά της γιαγιάς και του ξυλόφουρνου. Αυτό που δε θέλουμε σε καμία περίπτωση να νιώσουμε είναι η χωματίλα που βγάζει το παλιό λάδι ή το λάδι που δε φυλάχτηκε σωστά. Ειδικά στο χύμα λάδι, αν δε νιώσετε κάτι ευχάριστο, κάτι που να κάνει τη μικρή αυτή ιεροτελεστία της γευσιγνωσίας μια απολαυστική εμπειρία, τότε μάλλον υπάρχει πρόβλημα με το λάδι και θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε πριν το βάλετε στο τραπέζι σας.

Ελλαδίτσα και πάλι Ελλαδίτσα!

Τον προηγούμενο Σεπτέμβρη ο Δημητράκης μας έφυγε για το Λονδίνο. Εγώ να σας πω την αμαρτία μου λαχταρούσα να τον δω στο πολυτεχνείο σαν τον πατέρα του. Αλλά από μικρός τράβηξε το δικό του δρόμο, έγινε οικονομολόγος και σε λίγους μήνες τελειώνει το μεταπτυχιακό του. Τα Χριστούγεννα που μας επισκέφτηκε μου πε με παράπονο «Ρε πατέρα τόσο καιρό δεν ήρθες να δεις πως τα περνάω εκεί πάνω».  Πήραμε λοιπόν την απόφαση με την Ειρήνη και την περασμένη βδομάδα πήραμε το αεροπλάνο και πήγαμε στο Λονδίνο. Χαρά που το έκανε όταν μας είδε στο αεροδρόμιο. Όχι ότι είχε καιρό να μας δει, αλλά πιο πολύ θαρρώ πως ήθελε να πάμε για να δούμε πως τα χει καταφέρει. Πρώτη φορά μένει μόνος και μέσα σε λίγους μήνες έστησε ένα σωστό σπιτικό. Όμως, αρκετά σας είπα για το Δημήτρη μας, συγχωρέστε με αλλά όσοι  είναι πατεράδες καταλαβαίνουν.

Το πρώτο βράδυ πήγαμε να φάμε όλοι μαζί έξω. Ιταλικό θα τρώγαμε. Μπαίνουμε στο εστιατόριο. Όμορφο περιβάλλον, εξυπηρετικοί υπάλληλοι. Πρόσεξα στο τραπέζι είχε και ελαιόλαδο δίπλα στο μπουκαλάκι με το μπαλσάμικο το ξύδι. Να σας πω την αλήθεια χάρηκα, είπα θα φάμε καλά! Καθόμαστε και μας φέρνουν ζεστά ψωμάκια και ένα τυρί κρέμα. Εμένα όμως με έτρωγε η περιέργεια για το λάδι. Πήρα λοιπόν μια χαψιά ζεστό ψωμί και έριξα στο πιάτο λίγο λαδάκι να βουτήξω. Απογοήτευση! Το λάδι μύριζε καμένο και χωματίλα και όταν το ‘βαλα στο στόμα μου, μου έκαψε το λαιμό! Ένιωσα περήφανος σαν Έλληνας να σας πω την αλήθεια. Το λάδι αυτό μπροστά απ αυτό που έχουμε στα σούπερ μάρκετ στην Ελλαδίτσα μας, είναι για τα σκουπίδια.

Την επόμενη μέρα ο Δημητράκης, ήθελε μας είπε να φάει σπιτικό φαΐ της μάνας του. Τον πήρα λοιπόν και πήγαμε στο σούπερ μάρκετ. Παστίτσιο θα έκανε η Ειρήνη. Πήραμε κιμά, αλεύρι, αυγά, γάλα, μακαρόνια και μετά ήρθε η σειρά για το λάδι. Πήγαμε στο διάδρομο με τα λάδια. Άλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε. Τα περισσότερα είχαν μούργα κατακαθισμένη, άλλα έμοιαζαν με σπορέλαια. Ήταν και κάποια αξιοπρεπή αλλά από τιμή, απλησίαστα. Τι να ‘κανα; Πήρα το ακριβό. Και πάλι σκεφτικά πόσο τυχεροί είμαστε στην Ελλάδα που στα ράφια τον καταστημάτων έχουμε εξαιρετικής ποιότητας ελαιόλαδο σε λογικές τιμές και όχι αυτά τα σκουπίδια που τα πουλάνε χρυσάφι.

Άντε να γυρίσει ο Δημήτρης μας μπας και φάει κανένα φαΐ της προκοπής.

Χύμα Λάδι: Είναι τελικά ανώτερης ποιότητας; [ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ]

Το ελαιόλαδο είναι στενά συνδεδεμένο με τις διατροφικές μας συνήθειες. Αποτελεί βάση σχεδόν κάθε αυθεντικής συνταγής της ελληνικής κουζίνας και είναι ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά της ελληνικής γης. Η αξία του ήταν αναγνωρισμένη από τα αρχαία χρόνια, ο Όμηρος συγκεκριμένα το χαρακτήρισε “υγρό χρυσό”. Ο καθένας μας γνωρίζει πως αποτελεί μια υγιεινή τροφή, υψηλής θρεπτικής αξίας. Πόσοι από εμάς όμως γνωρίζουν τους κινδύνους που διατρέχουμε από την κατανάλωση χύμα ελαιόλαδου;

Η γενική αντίληψη είναι ότι το χύμα ελαιόλαδο είναι ανώτερης ποιότητας, μιας και κυρίως το προμηθευόμαστε από συγγενείς ή φίλους. Ωστόσο τα αποτελέσματα έρευνας που έγινε στη χώρα μας έδειξαν ότι το 60% του χύμα ελαιόλαδου είναι κακής ποιότητας ή νοθευμένο. Συνήθως είναι αδύνατον να γνωρίζουμε αν το λάδι είναι της φετινής ή της προηγούμενης χρονιάς, αν είναι οξειδωμένο, αν έχει νοθευτεί με σπορέλαια και χρωστικές ουσίες, αν έχει υψηλή οξύτητα ή ακόμα αν έχει αποθηκευτεί σωστά. Έστω και αν αποκλείσουμε το ενδεχόμενο ο γνωστός μας παραγωγός να λέει ψέματα, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το βαθμό οξύτητας και για το ενδεχόμενο οξείδωσης αν δεν γίνονται συστηματικοί εργαστηριακοί έλεγχοι. Ας μην ξεχνάμε και το τραγικό γεγονός του 1981 στην Ισπανία όπου 1.200 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας νοθευμένου ελαιόλαδου. Έτσι, για την προστασία του καταναλωτή θεσπίστηκε η Αγορανομική Διάταξη 07/2009, η οποία απαγορεύει τη διακίνηση μη τυποποιημένου ελαιολάδου. Επιπλέον βάσει της παραπάνω διάταξης, το λάδι που διατίθεται προς πώληση πρέπει να είναι προσυσκευασμένο με τις ενδείξεις του Κώδικα Τροφίμων και Ποτών. Τέλος, η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει πάρει πρόσθετα μέτρα, από το Νοέμβριο του 2003, καταργώντας τον 16κιλο τενεκέ επιτρέποντας μόνο τις συσκευασίες έως 5 λίτρα.

Συνεπώς ο μόνος τρόπος για να είμαστε απόλυτα σίγουροι για την ποιότητα του λαδιού που καταναλώνουμε είναι να χρησιμοποιούμε τυποποιημένο ελαιόλαδο. Το πλεονέκτημα είναι ότι οι σοβαρές εταιρίες έχουν σύγχρονα εργαστήρια, όπου ελέγχουν το λάδι σε πολλά σημεία. Γίνεται έλεγχος για φυτοφάρμακα, οξύτητα, χρώμα, υπολειμματικές ουσίες, σωστή αποθήκευση και αναγραφόμενη ημερομηνία λήξης προκειμένου να εξασφαλίζεται ένα ασφαλές και ποιοτικό τελικό προϊόν για τους καταναλωτές. Επίσης, το τυποποιημένο λάδι παρουσιάζει μεγάλη αντοχή στην οξείδωση και έτσι μπορεί και διατηρείται για 12 έως 18 μήνες περίπου. Γι αυτό πριν την επόμενη επίσκεψή σας στο χωριό και στο λιοτρίβι του μπάρμπα Γιάννη σκεφτείτε προσεκτικά αν αξίζει να διακινδυνεύσετε την υγεία σας και την υγεία των παιδιών σας.

Στέφανος Δ. 

Δημόσιος Υπάλληλος