Να είναι καλά το google, όσο περνάει ο καιρός μαθαίνω όλο και περισσότερα. Μάλιστα, η ιστορία που θα ακολουθήσει είναι κάτι που έχω δοκιμάσει και μόνος μου και δουλεύει!
Που λέτε, όταν ανοίγουμε ένα μπουκάλι κρασί συνήθως μυρίζουμε το φελλό, αναζητούμε αρώματα και προσπαθούμε να λύσουμε τα αινίγματα της καταγωγής και των ποικιλιών. Άρωμα, χρώμα και γεύση, όλα παίζουν ρόλο. Η πρώτη γουλιά απαιτεί οξύτητα αισθήσεων και μόνο εφόσον ικανοποιηθούν οι απαιτητικές μας αισθήσεις, τότε και μόνο τότε ξεκινά η απόλαυση.
Πόσοι από εμάς όμως, αγαπητοί μου αναγνώστες κάνουμε το ίδιο όταν ανοίγουμε ένα μπουκάλι ελαιόλαδο;
Το ελαιόλαδο διαφέρει από παραγωγό σε παραγωγό και από μάρκα σε μάρκα και όπως ακριβώς συμβαίνει και με το κρασί, η γευσιγνωσία του ελαιόλαδου γίνεται από επαγγελματίες. Αυτός που έθεσε τους κανόνες και ευήβρε τις τεχνικές της γευσιγνωσίας είναι ο Ισπανός Δρ Μάριο Σωλήνας. Υπάρχουν μάλιστα και τα βραβεία καλύτερου ελαιόλαδου στον κόσμο που γίνονται προς τιμήν του. Ωστόσο δε χρειάζεται να είμαστε σπουδαγμένοι γευσιγνώστες για να μπορέσουμε να καταλάβουμε και μονάχοι μας στο σπίτι ένα δυο πραγματάκια για το λάδι που αγοράσαμε.
Για να δοκιμάσουμε το ελαιόλαδο καλό θα είναι να αφήσουμε στην άκρη για αρχή το κριτήριο χρώμα γιατί πολλές φορές μας παραπλανά. Έτσι ο ιδανικός τρόπος να δοκιμάσουμε το λάδι είναι σε ένα πεντακάθαρο, χρωματιστό μπλε, γυάλινο ποτηράκι που δε μυρίζει ούτε σαπούνια ούτε τίποτε. Μετά βάζουμε μια κουταλίτσα λάδι στο ποτηράκι και το ανακατεύουμε κρατώντας το σαν το ποτήρι του κονιάκ, γερά από την κούπα του ποτηριού και όχι από το κολωνάκι σαν το κρασί γιατί θέλουμε να ζεσταθεί το λαδάκι για να μοσχομυρίσει. Αφού το κρατήσουμε λίγο στα χέρια μας τότε παίρνουμε βαθιές ανάσες και ταξιδεύουμε σε κάμπους, ελαιώνες και την παρθένα ελληνική φύση.
Αφού χορτάσει η όσφρησή μας σειρά έχει η γεύση. Αφού πλησιάσουμε ευλαβικά το ποτήρι στο στόμα μας, χύνουμε λιγάκι λάδι πάνω στη γλώσσα μας. Εδώ, όπως μας λέει ο Δρ Μάριο, πρέπει να προσέξουμε η γλώσσα μας να είναι οριζόντια για να απλωθεί το λάδι πάνω σε όλη της την επιφάνεια. Δεν καταπίνουμε αλλά για λίγη ώρα εισπνέουμε από το στόμα και εκπνέουμε από τη μύτη. Και μόνο όταν νιώσουμε όλες τις γεύσεις της ελληνικής γης, τότε καταπίνουμε περνώντας το λάδι από τον ουρανίσκο μας.
Ψάχνουμε στο ελαιόλαδο μυρουδιές και γεύσεις γνώριμες. Φρούτα, λουλούδια, φρέσκα λαχανικά, αναμνήσεις απ' το χωρίο, γεύσεις απ΄τα φαγιά της γιαγιάς και του ξυλόφουρνου. Αυτό που δε θέλουμε σε καμία περίπτωση να νιώσουμε είναι η χωματίλα που βγάζει το παλιό λάδι ή το λάδι που δε φυλάχτηκε σωστά. Ειδικά στο χύμα λάδι, αν δε νιώσετε κάτι ευχάριστο, κάτι που να κάνει τη μικρή αυτή ιεροτελεστία της γευσιγνωσίας μια απολαυστική εμπειρία, τότε μάλλον υπάρχει πρόβλημα με το λάδι και θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε πριν το βάλετε στο τραπέζι σας.
Που λέτε, όταν ανοίγουμε ένα μπουκάλι κρασί συνήθως μυρίζουμε το φελλό, αναζητούμε αρώματα και προσπαθούμε να λύσουμε τα αινίγματα της καταγωγής και των ποικιλιών. Άρωμα, χρώμα και γεύση, όλα παίζουν ρόλο. Η πρώτη γουλιά απαιτεί οξύτητα αισθήσεων και μόνο εφόσον ικανοποιηθούν οι απαιτητικές μας αισθήσεις, τότε και μόνο τότε ξεκινά η απόλαυση.
Πόσοι από εμάς όμως, αγαπητοί μου αναγνώστες κάνουμε το ίδιο όταν ανοίγουμε ένα μπουκάλι ελαιόλαδο;
Το ελαιόλαδο διαφέρει από παραγωγό σε παραγωγό και από μάρκα σε μάρκα και όπως ακριβώς συμβαίνει και με το κρασί, η γευσιγνωσία του ελαιόλαδου γίνεται από επαγγελματίες. Αυτός που έθεσε τους κανόνες και ευήβρε τις τεχνικές της γευσιγνωσίας είναι ο Ισπανός Δρ Μάριο Σωλήνας. Υπάρχουν μάλιστα και τα βραβεία καλύτερου ελαιόλαδου στον κόσμο που γίνονται προς τιμήν του. Ωστόσο δε χρειάζεται να είμαστε σπουδαγμένοι γευσιγνώστες για να μπορέσουμε να καταλάβουμε και μονάχοι μας στο σπίτι ένα δυο πραγματάκια για το λάδι που αγοράσαμε.
Για να δοκιμάσουμε το ελαιόλαδο καλό θα είναι να αφήσουμε στην άκρη για αρχή το κριτήριο χρώμα γιατί πολλές φορές μας παραπλανά. Έτσι ο ιδανικός τρόπος να δοκιμάσουμε το λάδι είναι σε ένα πεντακάθαρο, χρωματιστό μπλε, γυάλινο ποτηράκι που δε μυρίζει ούτε σαπούνια ούτε τίποτε. Μετά βάζουμε μια κουταλίτσα λάδι στο ποτηράκι και το ανακατεύουμε κρατώντας το σαν το ποτήρι του κονιάκ, γερά από την κούπα του ποτηριού και όχι από το κολωνάκι σαν το κρασί γιατί θέλουμε να ζεσταθεί το λαδάκι για να μοσχομυρίσει. Αφού το κρατήσουμε λίγο στα χέρια μας τότε παίρνουμε βαθιές ανάσες και ταξιδεύουμε σε κάμπους, ελαιώνες και την παρθένα ελληνική φύση.
Αφού χορτάσει η όσφρησή μας σειρά έχει η γεύση. Αφού πλησιάσουμε ευλαβικά το ποτήρι στο στόμα μας, χύνουμε λιγάκι λάδι πάνω στη γλώσσα μας. Εδώ, όπως μας λέει ο Δρ Μάριο, πρέπει να προσέξουμε η γλώσσα μας να είναι οριζόντια για να απλωθεί το λάδι πάνω σε όλη της την επιφάνεια. Δεν καταπίνουμε αλλά για λίγη ώρα εισπνέουμε από το στόμα και εκπνέουμε από τη μύτη. Και μόνο όταν νιώσουμε όλες τις γεύσεις της ελληνικής γης, τότε καταπίνουμε περνώντας το λάδι από τον ουρανίσκο μας.
Ψάχνουμε στο ελαιόλαδο μυρουδιές και γεύσεις γνώριμες. Φρούτα, λουλούδια, φρέσκα λαχανικά, αναμνήσεις απ' το χωρίο, γεύσεις απ΄τα φαγιά της γιαγιάς και του ξυλόφουρνου. Αυτό που δε θέλουμε σε καμία περίπτωση να νιώσουμε είναι η χωματίλα που βγάζει το παλιό λάδι ή το λάδι που δε φυλάχτηκε σωστά. Ειδικά στο χύμα λάδι, αν δε νιώσετε κάτι ευχάριστο, κάτι που να κάνει τη μικρή αυτή ιεροτελεστία της γευσιγνωσίας μια απολαυστική εμπειρία, τότε μάλλον υπάρχει πρόβλημα με το λάδι και θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε πριν το βάλετε στο τραπέζι σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου